بازی اندروید: حتی اگر خسرو شکیبایی زاده بهار هم نبود باز هم به قطعه «بهار دلنشین» زنده یاد غلامحسین بنان عشق می ورزید؛ آخر او عاشق شعر بود و عاشق بهار.
به گزارش بازی اندروید به نقل از ایسنا، درست است که ما هیچ گاه صدای او را به هنگام زمزمه «بهار دلنشین» نشنیدیم ولی می توانیم تصور نماییم که چه زمزمه پرشور و حالی بوده است.
تصادف شیرینی است زادروز خسرو شکیبایی در بهار و علاقه او به بهار دلنشین زنده یاد بنان؛ تصادف شیرینی که هر بهار به یاد او باشیم و بنان و بیژن ترقی، سراینده شعر بهار دلنشین.
هفتم فروردین سال ۱۳۲۳ سالروز تولد خسرو شکیبایی است که هنوز عاشق تر از او کسی در سینمای ما نیست.
نمی خواستیم باردیگر نقش هایش را مرور نماییم یا بخش های گفته نشده زندگی اش را جست و جو نماییم. این متن فارغ از هر نامی که داشته باشد، تنها یک یادمان ساده است، نوشته ای از سر دلتنگی. نه اینکه فقط دل مان برای او و بازی های جاندارش، صدای مسحورکننده اش یا شعرخوانی های پر تب و تابش تنگ شده باشد که یادگارهای بسیار برایمان بر جای گذاشته است. اما این دلتنگی از نوع دیگری است؛ دلتنگی برای مرام و مسلکی که حالا دیگر به رویا می ماند. هامون سینمای ایران، با همه شهرتش، با محبوبیت کم نظیرش، با وجود هنر مثال زدنی اش بسیار فروتن بود.
خسرو شکیبایی بسیار کم به گفتگو تن می داد اما در همان گفتگوهای کم شماری که از او بر جای مانده، هر جا نامی از هامون به میان آمده، تاکید کرده است که موفقیت یک فیلم در گروی کار گروهی است. او سهم بزرگ موفقیت کم نظیر این «هامون» را به داریوش مهرجویی نسبت داده است.
جایزه برای همه شیرین است نه اینکه برای بازیگری چون او شیرین نباشد ولی آنچه جایزه شکیبایی را در نزد تماشاگران و دوستدارانش دلپذیرتر هم می کند، تنها بازی خیره کننده اش در «هامون» نیست، تواضعی است که پس از دریافت این جایزه نشان داده است. او از هیات داواران هشتمین جشنواره فیلم فجر قدردانی می کند که او را شایسته دریافت جایزه دانسته اند.
اجازه بدهید چیزی بیش از این نگوییم، اجازه بدهید هیچ گونه مقایسه ای نکنیم، اجازه بدهید فقط ابراز دلتنگی نماییم. هر چند که این دلتنگی به حسرتی آمیخته است که همسایه این روزهای ماست.
اجازه بدهید بجای هر حرف دیگری، از بازیگری بگوییم که از خروس خوان تا شامگاهان خستگی کار را به جان می خرید ولی به شهادت همکارانش با همه دوستدارانش، با همه مردمی که مشتاق دیدارش بودند، عکس یادگاری می گرفت. او آموخته بود که خسته و بی حوصله نشود همچنان که مغرور هم نشد نه به موفقیت هایش، نه به شهرتش، نه به جایزه هایش و نه به خیل هوادارانش.
شاید همه این ها تنها یک دلیل ساده داشته باشد؛ او حقیقتا عاشق بود، عاشقی صادق که عاشقی را بازی نمی کرد بلکه او عاشقانه بازی می کرد. آن چنان عاشق که خاری را که بر صحنه نمایش «شاهزاده و گدا» به چشمش فرو رفته بود، حس نمی کرد.
وصف او همچون شعر زیبای محمدرضا عبدلملکیان است؛ «زیبا! آن گونه عاشقم که هر نفسم شعر است...» و چه خوب که باوجود مخالفت شاعر که گمان می برد در دوره دشوار جنگ، جایی برای شعرهای عاشقانه نیست اما اصرار او بر دکلمه این شعر عبدالملکیان که در کاست «مهربانی» انتشار یافت، سالهای تیره و تار جنگ را رنگی از روشنی بخشید.
۷۸ سال پیش در خیابان مولوی تهران پسری زاده شد که با نقش آفرینی هایش در نمایش های «شاهزاده و گدا»، «شب بیست و یکم» و «بیا تا گل برافشانیم» و حضور سرشارش با آثاری همچون «سارا»، «پری»، «بانو»، «کیمیا»، «یک بار برای همیشه»، «درد مشترک» و... صحنه تئاتر و پرده نقره ای سینما را زیباتر کرد.
همچنانکه در قاب جادویی تلویزیون هم با مجموعه هایی همچون «روزی روزگاری»، «خانه سبز»، «مدرس» و... لحظه هایی چشمنواز را برای تماشاگران رقم زد.
اما او که سرگشته و شیدای هنر بود، با ما نماند تا سده تازه ای را تجربه کند چونکه شتاب داشت برای رفتن، آخر او همیشه بی قرار بود.
سحرگاه روز ۲۸ تیر سال ۱۳۷۸ با رفتن ناگهانی اش بار دیگر همه ما را حیرت زده کرد؛ حیرتی که رنگی از غم داشت ولی در این بهار تازه که امید داریم روزگار با ما مهربان تر باشد اجازه بدهید به یاد او، بنان و بیژن ترقی و بجای هر سخن دیگری، «بهار دلنشین» را زمزمه نماییم.
منبع: بازی اندروید
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب