یک روانشناس اظهار داشت: نبود امید در زندگی فرد را به پرتگاه غمگینی، گناه و افسردگی می کشاند و به سبب عدم کوشش برای بهبود شرایط زندگی همیشه بر سطح این غم افزوده می شود، تا جایی که هر گونه احساس بروز یافته در فرد به نیستی و هر گونه تفکر فرد به موفقیت آمیز نبودن و هر گونه رفتار فرد به بی هدف و بی سرانجام بودن منتهی می شود.
سامان آسیابانی در گفت و گو با ایسنا، همزمان با روز امید اظهار نمود: امید داشتن به زندگی یعنی اینکه می دانم زندگی یک هارمونی منسجم از اتفاق خوشایند و ناخوشایند است، موفقیت ها و شکست ها در تقابل با هم در طول زندگی بر سر راه ما قرار می گیرند و ما با انتخاب های خود اهتمام بر مطلوب کردن این تقابلات به نفع اتفاقات مطلوب داریم.
این روانشناس اضافه کرد: اینکه ما در طول زندگی خود فاقد هرگونه اتفاق ناخوشایند یا شکست باشیم و یا چنین انتظاری را در ذهن خود بپرورانیم نوعی مخالفت با اصول زندگی و حقیقت است پس باید در هنگام شکست ها امید به گذشت آن واقعه تلخ داشته و در موفقیت ها بر این ذهنیت که همیشه همین خواهد بود، تکیه نکرده و با تلاشی مضاعف بر سر راه چنین رخداد هایی وقفه هایی قرار دهیم.
آسیابانی اظهار داشت: فرد امیدوار با خود به یک صلح درونی رسیده است در هنگام موفقیت بر خود به نشانه خودپرستی نمی بالد، اهتمام بر لذت بردن در لحظه دارد؛ در هنگام شکست خودرا در انتهای جهان نمی بیند و اهتمام بر یافتن دلیل شکست خود دارد تا شکست را بعنوان یک تجربه در زندگی خود قرار دهد و سریعا به تلاش و ادامه زندگی ادامه می دهد. در این مورد سطح تاب آوری یا انعطاف پذیری شناختی در افراد امیدوار به زندگی بالاست چون با یک ذهنیت حقیقت مدار به ادامه زندگی فردی، شغلی، خانوادگی و اجتماعی خود پرداخته و برای رسیدن به شرایط مطلوب خود تلاش می کنند.
به گفته ی ایشان، افراد امیدوار به زندگی فاقد خصوصیات کمالگرایی افراطی هستند، کمالگرایی منفی همیشه فرد را به پرتگاه یاس و نا امیدی کشانده و فرد را نسبت به حقیقت زندگی "همیشه راهی هست" دور می کند. افراد امیدوار به زندگی همیشه دیگران را در هنگام موفقیت تشویق و در هنگام شکست امیدواری می دهند و همین رفتار سبب بازگشت حس خوب و سازنده به درون خودشان می شود.
این روانشناس معتقد است: نبود امید در زندگی منجر به مواجهه فرد با انبوهی از مشکلات جسمی همچون بی خوابی یا پرخوابی، خوشخوراکی و بدخوراکی و عدم توجه به وضعیت ظاهری و آراستگی و همین طور بروز اختلالات روانی افسردگی مزمن که از با اهمیت ترین فاکتورهای بروز افکار خودکشی است، می شود.
وی اشاره کرد: باید پذیرفت که زندگی صحنه کوشش های ما برای خلق شرایطی بهتر است، ما انسان ها یک هویت مشترک داشته و توانایی موفق شدن در کارزار مشکلات زندگی از نیاکان مان به ما اثبات شده است. اگر کمال گرا نباشیم و در کوشش برای کشف استعداد های درونی خود بپردازیم و اهتمام در بکارگیری این استعداد ها در زندگی شغلی و اجتماعی خود داشته باشیم می توانیم در زمان هایی که به ناکامی و شکست برخورد می نماییم از افراد باخبر و متخصص مشورت گیریم به موفقیت و امید برسیم.
آسیابانی اظهار داشت: امیدواری سبب قوی شدن عزت نفس، ایمان به توانایی ها، مهارت های ذاتی و آموخته فرد می شود. فرد امیدوار در هنگام بروز مشکلات با پایداری و تاب آوری در اهداف عزم خودرا بیش از پیش به کار می گیرد و با توکل به ایزد پاک همیشه به خود قوت قلب القا می کند و اساسا به نتیجه خود در ارتباط با یک زندگی مطلوب و سرشار از شادی و سر زندگی خواهد رسید. فرد امیدوار با ایمانی راسخ و هدف هایی سازنده و عاری از حسادت و خودبینی به اهداف و زندگی خود امیدوار است و همین رفتار سبب الگو قرار گرفتن آن فرد در اطرافیان وی شده و حس امیدواری جمعی به خلق زندگی مطلوب در جامعه را رشد می دهد.
این روانشناس در آخر به ارائه راهکارهایی درباب حفظ امید پرداخت و اظهار داشت: مطالعه سرگذشت شخصیت های برتر جامعه که در نهایت با سختی و موانع پیش رو توانسته اند به موفقیت های بسیار بزرگ دست یابند. ادامه زندگی خودرا در راه امید دادن و سازندگی جامعه اختصاص داده اند، راز و نیاز با خداوند و طلب موفقیت در کار ها و همین طور مشورت با افراد متخصص در زمینه های اقتصادی، شغلی، عاطفی و خانوادگی، زدودن افکار و احساس ناخوشایند نسبت به زندگی می تواند برای حفظ روحیه امید داشتن و امید دادن به دیگران سفارش می شود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب