به گزارش بازی اندروید دبیر یازدهمین جشنواره مونولوگ با بیان معلق شدن این جشنواره به علت همه گیری كرونا، دغدغه های خویش را برای برگزاری آن، وضعیت نابسامان آموزش تئاتر در دانشگاه های هنری، سوءمدیریت در بخش های گوناگون تئاتر و... بیان نمود.
به گزارش بازی اندروید به نقل از ایسنا، محمدحسین پور ابولی در گفتگویی بزرگترین معضل تئاتر کشور را سوء مدیریت و عدم درک کافی مدیران از اقتضائات و کاربردهای این هنر دانست و اظهار داشت: در دانشگاه هنر، در حوزه تئاتر و سامان دهی وضعیت آن گرفتار سوءمدیریت هستیم و حتی بعضی از متولیان فرهنگی دانشگاه هنر در جریان نیستند که مقوله ای به نام مونولوگ چیست و چه کاربردهایی دارد.
او با ارائه توضیحاتی درباره گذشته و شرایط حال این جشنواره اضافه کرد: هم اکنون پس از برگزاری ده دوره جشنواره، در دوره یازدهم و معلق جشنواره مونولوگ به سر می بریم. این جشنواره راه خودش را با کارهای آخر ترم کلاسی یکی از اساتید شروع کرد و تا به امروز ادامه پیدا کرده و هر روز بزرگتر و تبدیل به یکی از جشنواره های موثر تئاتری شده است. همینطور بخش های جذاب این جشنواره توسط خود دانشجویان ابداع و اداره شد و این جشنواره از شکل ابتدایی خود گسترش پیدا کرد و الان هم که در وضعیت کرونا معلق است.
فعلا امکان برگزاری جشنواره فراهم نیست
این دانشجو مهمترین فاکتور در برگزاری یک جشنواره تئاتری را، حضور افراد و در کنار هم بودن دانست و اضافه کرد: مطمئنا تا زمانی که حضور پیدا کردن و در کنار هم بودن تهدید حساب می شود و برای جان انسان ها خطرناک می باشد، ما نمی توانیم این جشنواره را برگزار نماییم و همچنین تا زمانی که فعالیت دانشگاه به شکل آنلاین است، امکان برگزاری یازدهمین جشنواره مونولوگ وجود ندارد.
پور ابولی افزود: اصولا بخش هایی که اجرای آن به حضور افراد بستگی دارد را اصلا نمی گردد به شکل آنلاین برگزار کرد. ولی در ارتباط با سایر بخش ها که احتیاج به حضور ندارند، در جهت برگزاری آنلاین و با تمرکز بر حفظ کیفیت قابل قبول، تصمیماتی گرفته شده است. امیدواریم بتوانیم با این رویکرد بخش هایی را برگزار نماییم و رونقی به شرایط و تلطیف روحیه دانشجویان تئاتر در شرایط فعلی داده شود.
دبیر یازدهمین دوره جشنواره مونولوگ در ادامه به مقایسه آموزش تئاتر در دانشگاه هنر با شرایط استاندارد این رشته در فضای آکادمیک جهان پرداخت و افزود: رشته تئاتر در دانشگاه هنر، به هیچ عنوان به استاندارد این رشته در فضای آکادمیک جهان نزدیک نیست. فقط کافی است در همین شرایط کرونا وضعیت تئاتر در ایران را با وضعیت تئاتر در کشور اتریش و آلمان مقایسه کنید. در وضعیت حاکم کرونایی آنها با دسته بندی، چارت بندی و گروه بندی و در ادامه پخش امکانات دانشگاه برای دانشجو با رعایت پروتکل های بهداشتی وارد پلاتو می شوند و تمرین می کنند. اما در ایران به سبب کمبود امکانات، خوابگاه و هزار و یک دلیل دیگر نمی توانیم هیچ کاری انجام بدهیم. این تفاوت ها همینطور در سایر موارد مانند کیفیت اساتید، نحوه تدریس، نوع آموزش، نوع پذیرش و... وجود دارد.
او افزود: در دانشگاه های خارجی با حمایت های مختلف دانشگاه و متولیان مربوطه دانشجویان تشویق و جذب می شوند. اما در ایران عملا دانشجویان از این حمایت ها بی بهره اند و به صورت جدی و مستمر این حمایت ها از دانشجوها صورت نمی گیرد. نداشتن امکانات، شرایط و کیفیت آموزش را متفاوت می کند و در ایران نسبت به کشورهای دیگر، به سبب ضعف کیفیت آموزشی بیشتر مشاهده می شود.
ناهماهنگی وزارت علوم و ارشاد، ریشه اصلی مشکل اشتغال فارغ التحصیلان هنر
پورابولی در ادامه با ابراز تاسف از اینکه کارهای هنری فعلی دانشجویان بویژه دانشجویان رشته تئاتر به خاطر مسائل مالی و اقتصادی به حاشیه رانده شده، اضافه کرد: این وضعیت سبب می شود دانشجویان از رشته اصلی خود که تئاتر است دور بمانند و به سمت کارهایی حرکت کنند که بتوانند از آن پول در بیاورند و حتی در حوزه همان تئاتر هم، تئاترهایی را اجرا کنند که منتهی به پول یا وضعیت اقتصادی بهتر شود.
او افزود: فعالیت هنری پس از فارغ التحصیلی در دانشگاه بشدت برای دانشجویان دشوار می باشد، به این علت که همان اندک امکانات دانشگاهی هم از آنها گرفته می شود و یکی از مهم ترین معضلات ما در دانشگاه هنر تا پیش از اینکه از دانشگاه فارغ شوند، این است که دانشجویان زیر نظر وزارت علوم، تحقیقات و فناوری یک سری امکانات می گیرند و پس از آن زیر نظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعالیت می نمایند و از آنجایی که هیچ هماهنگی بین این دو وزارت خانه وجود ندارد، برای ساماندهی به وضعیت دانشجویان تئاتر و بقیه رشته های هنری هم احیانا به همین صورت است.
این دانشجو، سردرگمی دانش آموختگان هنر را معضلی بزرگ دانست و افزود: در این وضعیت، بزرگ ترین معضلی که پیش می آید این است که هیچ حمایتی از دانشجویان نمی گردد و آنها پس از فارغ التحصیلی سردرگم و حیران می مانند یعنی اگر کسی نباشد که در طول دوران دانشجویی به بیرون از فضای دانشگاه وصل شده باشد، یا از یک سری رانت هایی استفاده نکرده باشد، بعد ازفارغ التحصیلی نمی تواند کار کند. در این وضعیت اقتصادی بویژه هیچ حمایتی هم از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم صورت نمی گیرد و فرد بعنوان یک نیروی تحصیل کرده و متخصص باید دنبال یک کار دیگر برود.
دبیر یازدهمین دوره جشنواره مونولوگ درباره پتانسیل اقتصادی رشته تئاتر و نقش این رشته در چرخه اقتصادی کشور خاطرنشان کرد: پتانسیل اقتصادی آن نباید برای ما مهم باشد چون بعضی چیزها پتانسیل اقتصادی بخصوصی ندارند و شاید اصلا نباید داشته باشند ولی بعنوان یک امر اجتماعی پتانسیل های دیگری در زمینه فرهنگی دارند که خیلی قابل اهمیت است. شاید تئاتر از لحاظ اقتصادی در مقابل سایر هنرها مثل سینما، تلویزیون و تله تئاتر حرفی برای گفتن نداشته باشد، اما مطمئنا از لحاظ فرهنگی بعنوان یک امر اجتماعی، مزیت های زیادی نسبت به هنرهای دیگر دارد.
وی در توضیح مزیتهای تئاتر اضافه کرد: یکی از این مزیت ها این است که تئاتر یک عمر 2500 ساله دارد که مطمئنا در مقابل بقیه هنرها مثل سینما یا تلویزیون می تواند ما را به فکر وا دارد که چه می شود که 2500 سال این تئاتر ادامه دارد. پس در ارتباط با پتانسیل اقتصادی این هنر، باید ابتدا بدانیم با مقدار نفع کلی که تئاتر می تواند داشته باشد، وجودش در این وضعیت اقتصادی چقدر اهمیت دارد و پتانسل های آن چقدر سبب رشد کلی جامعه و در نهایت رشد اقتصادی کشور خواهد شد یا خیر. در واقع چیزی که اهمیت پیدا می کند، این است که مطمئنا از دل همین تئاتر خیلی ها نفع اقتصادی بردند و پتانسیل های اقتصادی زیادی هم درونش کشف شده است؛ ولی اگر به چرایی و لزوم آن نه با شعار بلکه بعنوان یک امر اجتماعی فکر نماییم، آن موقع است که باید بپرسیم این تئاتر چقدر پتانسیل و اهمیت دارد.
دبیر یازدهمین دوره جشنواره مونولوگ درباره چگونگی نقش دولت و بخش خصوصی در مواجهه با رشته تئاتر اظهار نمود: از آنجائیکه تئاتر یک امر اجتماعی است و با مردم و اجتماع سروکار دارد و به تبع آن فایده های فرهنگی و اجتماعی زیادی دارد، تنها نهادی که بدون هیچ چشم داشتی می تواند از آن حمایت کند خود دولت می باشد. چونکه نهادهای خصوصی تماما دنبال نفع های اقتصادی آن هستند. در واقع تئاتر با رفتن به سمت نفع های اقتصادی تا حدود زیادی کارکرد خویش را از دست می دهد.
او با تاکید بر اینکه باید به اقتصاد هنر اهمیت بدهیم و آنرا بارور نماییم، اضافه کرد: نه اینکه به هنر عنوان یک منبع درآمد نگاه نماییم.
این دانشجو با اشاره به اینکه تئاتر نیازمند حمایت دولت می باشد، اشاره کرد: تئاتر با وجود فایده های فرهنگی و اجتماعی زیادی که دارد، مورد حمایت جدی دولت نیست. فقط حمایت هایی از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی انجام می شود که آن هم از راه رانت و یک سری اتفاقاتی دیگر بین دوستان و نزدیکان خودشان بخشش می کنند.
مدیران فرهنگی تخصص و درک فرهنگی از رشته های هنری ندارند
وی سوء مدیریت را دیگر مشکل جدی تئاتر دانست و اضافه کرد: البته این مشکل را به همه مسائل کشور می توان تعمیم داد چونکه سوء مدیریت بیداد می کند. بعنوان مثال در دانشگاه هنر در حوزه تئاتر، برخی مسؤلان نمی دانند یک جشنواره تئاتری به نام مونولوگ چیست. برخی متولیان فرهنگی دانشگاه هنر در جریان نیستند که مقوله ای به نام مونولوگ چیست و ما هر از چند گاهی باید بحث نماییم که این جشنواره مونولوگ یک مبحث فرهنگی و یک لزوم جدی برای دانشجویان این رشته است. گاها به ما گفته شده این یک مبحث فرهنگی نیست و این برای من خیلی جالب است. تئاتر بعنوان یک مقوله فرهنگی و مونولوگ یکی از اجزای آن است. اما در بین برخی مدیران فرهنگی دانشگاه مقاومت زیادی در مقابل این مفهوم وجود دارد.
پورابولی اضافه کرد: متاسفانه این سوء مدیریت در تمام نقاط تئاتر از آموزش گرفته تا کمک دولت و شیوه برگزاری برنامه وجود دارد. البته در دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر به واسطه مدیریت مطلوب آن، تدابیر بهتری در حوزه کارهای تئاتری وجود دارد و تا حدودی هزینه جشنواره های خویش را تأمین می کند ولی اگر وضعیت دانشگاه های تئاتری در دیگر شهرها، بررسی شود، مشخص می شود که حتی یک سالن استاندارد ندارند.
او ابراز تاسف کرد: هم اکنون دانشجوی تئاتر آینده شغلی خویش را نمی داند و هیچ متخصصی در ارکان های دولت نیست که درباره این وضعیت تحقیق کند و راهکارهای علمی و عملی عرضه نماید. این سوء مدیریت تا آنجا ادامه دارد که نمی گذارند جوانان و متخصصینی که در دانشگاه پرورش پیدا می کنند وارد مسائل مدیریتی شوند و با تحقیق و پژوهش، بتوانند مشکلات را حل کنند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب